Groene label emissies voor veehouderij in België

Een van de grootste uitdagingen die de veehouderij de afgelopen tien jaar heeft gekend, is het voldoen aan de eisen die de samenleving aan de sector stelt, en het vinden van de financiële middelen om aan die eisen te voldoen. Er is geen twijfel dat we over de kennis en de oplossingen beschikken om duurzame veehouderij te bedrijven, maar helaas hangt daar een prijskaartje aan. Tenzij we anders gaan denken, zal dit worden afgewenteld op de steeds kleiner wordende marges van de agrarische ondernemers.

Deze eisen zijn gebaseerd op een uitgangspunt dat onze samenleving wil:

Lokaal geproduceerd voedsel.
Om het probleem niet bij een ander land te dumpen.
Dat ons voedsel duurzaam is, en we er meer waarde aan hechten dan alleen maar af te gaan op de goedkoopste prijs

Een van de grootste problemen waarmee we te maken hebben is dat de ‘’poortwachters’’ (supermarkten) niet willen toegeven. Het is veel gemakkelijker voor hen om:

Voedsel te verpakken in mooie comfortabele branding.
De consument te overtuigen dat ze de juiste duurzame keuze maken.

Dus in plaats van het vertellen van de realiteit waar ons voedsel vandaan komt, vermijden ze het te objectiveren en laten ze veel aan het vermoeden over. Terwijl ze de consument zouden moeten helpen een weloverwogen beslissing te nemen over het voedsel dat ze eten.

Dierenwelzijn

We hoeven alleen maar te kijken naar de beweging voor dierenwelzijn in de afgelopen tien jaar. Kunnen we echt zeggen dat de dieren er beter van zijn geworden? Waarschijnlijk niet veel, en als dat wel zo is, waar is dan het harde bewijs? ‘Better chicken’ is erop gericht de kippen een beter leven te bieden, en er zijn ook aanwijzingen dat dit het geval is. Het heeft er ook voor gezorgd dat kip een hogere waarde gekregen heeft, omdat de consument er meer voor betaalt. En dat is een goede zaak. Maar heeft iemand echter de moeite genomen om het milieueffect van een dergelijk initiatief te beoordelen, dat wordt geschat op een toename van de Carbonbelasting met 25-30% per jaar? Dat is mogelijk miljarden tonnen extra Carbonload per jaar als het algemeen wordt ingevoerd.

Milieu

Als het erom gaat dat we de planeet redden door middel van luchtwassers, hoe krijgen we dan de consument zo ver dat zij ervoor betalen, en hoe creëren we een bedrijfsmodel waarbij boeren zich graag willen aansluiten? Daarvoor moeten we alle eerder besproken elementen samenbrengen (gedeeltelijke luchtwassen, subsidie, energieterugwinning, premies voor green label farming). We gebruiken België als goed voorbeeld hoe dit zou kunnen uitpakken.

België

België bespreekt nu hoe het zijn milieudoelstellingen voor de veehouderij tegen 2030 zal halen. Ze hebben naar andere landen gekeken en besloten niet te volgen, maar de weg van de centralisatie in te slaan. Om dit te bereiken zijn er twee dingen besloten:

De doelstelling van ammoniakreductie voor een varkens- of pluimveebedrijf zal 60% bedragen, en niet de traditioneel aanvaarde 90%.
Agrarische ondernemers krijgen 40% subsidie op de toegepaste technologieën.

Dit betekent voor een pluimveestal van 40.000 kippen:

Kosten van een “geïnstalleerde” luchtwasser – 75.000 euro
Met 40% subsidie zijn de nettokosten – 45.000 euro
Draai kosten per jaar 5.000 euro
Totale kosten over 5 jaar – 70.000 euro

Terugverdientijd

Premiebetalingen van 5 cent per kip (bekend), in een stal met een luchtwasser.
Opbrengst – 13.000 euro/stal/jaar.
Groene meststof uit ammoniumsulfaat, geproduceerd in het waswater, zal ongeveer 2.000 euro per jaar opbrengen.

Rendement op investering – 4,7 jaar. Investeringen in energieterugwinning zullen de ROI verbeteren tot minder dan 3 jaar.

Het is dus duidelijk dat dit een interessant bedrijfsmodel zou kunnen zijn voor de agrarische ondernemers, en dat het tegelijkertijd de portemonnee van de consument niet zal raken omdat de totale meerkosten op het uiteindelijke product minimaal zijn.

Kosten voor de consument

In België bedraagt de kostprijs van kip ongeveer 6,5 euro per kg. De meerprijs van 5 eurocent per kip is een kleine prijs om te betalen voor milieuvriendelijk vlees. Zeker als we bedenken dat de meerprijs voor ‘Better chicken’ of de ‘Standaard Kip’ zoals die in Nederland wordt genoemd, 2 euro extra bedraagt voor 600 gram kipfilet.

Misschien kunnen we ons in de toekomst allemaal scharen achter het idee van een “green label betere Kip,” een kip met een “beter welzijn”, die “beter” is voor de planeet.

Conclusie

Hopelijk heeft deze introductie tot de “mogelijkheden van luchtwassers” duidelijk gemaakt waarom deze vorm van emissiebeheer en energieterugwinning noodzakelijk is. Hoe we het aanpakken om onze doelstellingen met succes te bereiken, zal een verandering in denken vergen. Er is een zakelijke kans die onze boeren ten goede kan komen, de industrie kan beschermen en de consument niet hoeft te belasten.

Voor meer informatie over onze benadering van het meten van duurzaamheid en CO2-score:

Milieurapport
CO2-profiel